Çocuklar enkaz altında can veriyor, paraya doymaz adamların Rantı uğruna! – Yaşar Ersoy – Gazedda

Dikkat!

Çocuklar bin yüz odalı saraya bakıyor,

Tek adamın bin yüz odalı Sarayına.

Saray ışıl ışıl şatafat içinde,

İtibarı yerinde.

Çocuklar zifiri karanlıkta,

Çocuklar soğukta,

Çocuklar enkaz altında,

Çocuklar Gayya kuyusunda

Can veriyorlar,

Paraya doymaz adamların

Rantı uğruna!

Bin yüz odalı saraya bakıyor çocuklar!

Dikkat!

Şatafatlı istikbal içinde saray,

Sarayın tek adamının dilinde

“Kader” ve “Fıtrat”

Müteahhitin ise mukadderat.

Dikkat!

Çocuklar;

Hırsız,

Yandaş,

Rüşvetçi,

Müteahhitlere

Bakıyor!

Demirden,

Çimentodan

Çalanlara,

Buna göz yumanlara,

Çürük binalara izin,

İmza, ruhsat verenlere…

İmar affı çıkaranlara

Bakıyor çocuklar!

Ve bu ne “Kaderdir”

Ne de “Fıtrat”tır diyorlar,

Tek Adama!

Bu bir cinayettir!

Göçük altında

Göçüp giden çocuklar

Bu vicdansızlara bakıyorlar!

Dikkat!

Çocuklar enkaz altında!

Oysa gökkuşağının içinde

El ele

Gönül gönüle

Güle oynaya

Şampiyonluğa

Koşmuştu çocuklar!

Mutluydular

Kıvanç doluydular

Ele avuca sığmayan

Birer yıldızdılar…

Şarkılar söyleyerek

Birbirlerini kutladılar.

Bakışlarında gülücükler

Mutlu yarınlara

Minik yüreklerini adayarak

Alabildiğine koştular…

Ama gözü doymaz

Büyük adamların

Çürük binalarında

Göçük altında

Göçüp gitti çocuklar.

Oysa,

Onların ışıklı,

Onların kıvançlı,

Onların sevinçli,

Çığlıklarıyla

İçimiz dolacaktı…

Ama,

Gözü doymaz

Doyumsuz

Adamların

Para hırsıyla

Tepeden tırnağa

Gözyaşı ve acı doldu.

Dikkat!

Çocuklar bakıyor ve;

“Onların daha çok para kazanma hırslarının bedeli, bizim canlarımız, ailelerimizin ve sevenlerimizin acı gözyaşları oldu” diyorlar.

Dikkat!

Çocuklar soruyor;

“Değer mi müteahhit amca,

Değer mi izin veren, imar affı çıkaran başkanlar, bakanlar, bir sürü karar vericiler… değer mi?

Bunları yaparken,

Hiç mi sızlamadı yüreğiniz,

Hiç mi burkulmadı içiniz,

Hiç mi düşünmediniz,

Yoksa siz insan değil misiniz?”

Dikkat!

Çocuklar diyor ki;

“Güzel günler göreceğiz çocuklar,

Güneşli günler göreceğiz…

Motorları maviliklere süreceğiz…”

demişti şair Babamız…

Ama sizin açgözlülüğünüz,

En tatlı çağımızda,

En güzelim renkli düşlerimizden

Koparttı bizi,

Çürük binalarınızın

Karanlık enkazında bıraktı

Yaşayacağımız güzel günlerimizi.

Dikkat!..

Çocuklar soruyor;

Ey büyük büyük amcalar,

Ey büyük büyük adamlar,

Ey karar vericiler,

Paradan başka bir şey

Görmez mi gözleriniz?

Öldü mü insanlığınız?

Öldü!

Öldü ki,

Hayatlarımızı

Paraya tahvil ettiniz.

Çocuklar soruyor dikkat!

Gördünüz mü,

Çöken çürük binaları?

Bizim hayatlarımız

O binaların enkazında…

Ailelerimiz ise,

Kanayan yürekleriyle

Ve gözyaşlarıyla

Kederin

Dipsiz kuyularında.

Dikkat!..

Sadece Kıbrıslı çocuklar değil,

Hataylı, Maraşlı, Diyarbakırlı

Antepli, Urfalı, Osmaniyeli,                          

Kilisli, Adıyamanlı, Adanalı,                        

Malatyalı çocuklar da soruyor;

Kadını-Erkeği,

Yaşlısı-Genci soruyor;

Bu on binlerce cinayetin

Hesabı sorulacak mı?

Yoksa aylar yıllar içinde

Unutulacak mı,   

Unutulan diğer meşhur

Failler gibi?..

Dikkat der çocuklar,

Oğuz Atay abilerinin

Sözlerini hatırlatarak;

“Cam kırıkları gibidir

bazen kelimeler;

ağzına dolar insanın.

Sussan acıtır,

konuşsan kanatır.”

Acısa da kanasa da

Konuşmalı,

Hesap sormalı,

Diri diri

Enkaza gömenlerden bizi.

Dikkat!

Soruyor çocuklar;

Mümkün mü,

Hiçbir şey olmamış gibi

Bu büyük acının

Sayfasını çevirmek,

Enkaz altında

Ezilirken canlar

Ve enkaz dışında

Dağlanırken yürekler?

Mümkün mü,

Katillerden

Hesap sormamak,

“Yaşamak ne güzel şey”

Diyen insanların

Dolarken damarlarına

Hesap sorma öfkesi?

Mümkün mü,

Yaşamı bilinçle savunan insanların

Bu alçakça cinayetin

Hesabını sormaması?

Mümkün mü,

Karar vericilerin

Bunu savsaklaması,

Müruru zamana uğratması?

Bunu yapanın,

Yapmaya niyet edenlerin

Dünyayı başlarına yıkmamak

Mümkün mü?

Mümkünse eğer,

Zehir zıkkım olsun

Yaşamak bize!